شب‌هایی که ساکت نمی‌شوند

صدای بوق ماشین‌ها در خیابان شلوغ می‌پیچید. نرگس پشت پیشخوان کافه ایستاده بود و به فنجان‌ها خیره شده بود، اما ذهنش کیلومترها دورتر بود؛ جایی بین یک پیام دیده‌نشده و یک صدای ذهنی که دائم تکرار می‌کرد: "بازم رها شدی."

مشتری‌ها حرف می‌زدند، موسیقی ملایمی پخش می‌شد، اما نرگس فقط صدای خودش را می‌شنید. امروز صبح، فرهاد – کسی که یک ماهی بود با او قرار می‌گذاشت – گفته بود: "فکر کنم بهتره یه مدت فاصله بگیریم."
فقط همین.
اما برای نرگس، این جمله یعنی پایان، یعنی رد شدن، یعنی زنده‌به‌گور شدن.

او بعد از آن پیام، گوشی‌اش را خاموش کرد. از محل کارش بیرون زد. بی‌هدف در خیابان‌ها راه رفت. اشک‌هایش می‌ریخت و در ذهنش صدها بار آن مکالمه کوتاه را بازپخش می‌کرد.

"چی گفتم که باعث شد بره؟ شاید اون لحظه‌ای که گفتم 'تو هم مثل بقیه‌ای'..."

اما مگر نه اینکه دیروز گفته بود عاشقش است؟ مگر نه اینکه صبح با لبخند بیدار شده بود فقط چون فرهاد گفته بود: "دلم برات تنگ شده"؟

ذهن نرگس بین دو قطب می‌دوید: یا فرهاد فرشته‌ای بود که قرار بود او را نجات دهد، یا یک دروغ‌گو مثل همه. حد وسطی وجود نداشت. یا همه‌چیز، یا هیچ‌چیز.

او همیشه همین‌طور بود. با آدم‌ها می‌سوخت، بعد خاکستر می‌شد. یک روز برای دوستش جان می‌داد، روز دیگر از کم‌محلی کوچکی به‌کلی قطع رابطه می‌کرد. انگار تمام زندگی‌اش لبه‌ای باریک بود میان عشق شدید و خشم ویرانگر.

علائم اختلال شخصیت مرزی 

1. ترس شدید از رها شدن
   وقتی فرهاد گفت «یه مدت فاصله بگیریم»، نرگس آن را به‌عنوان ترک کامل و طرد تعبیر کرد.

2. روابط ناپایدار و پرتنش
   رابطه با فرهاد تنها در عرض چند هفته از عاشقانه به تنفر و بعد به خواهش برای بازگشت تغییر کرد.

3. نوسانات شدید احساسی
   از عشق شدید و شادی به خشم، ناامیدی، و پوچی مطلق، در طول یک روز.

4. بی‌ثباتی در هویت و تصویر از خود
   نرگس وقتی تنهاست حس می‌کند وجود ندارد. هویتش به رابطه‌اش وابسته است.

5. رفتارهای تکانشی و افکار آسیب به خود
   اشاره به تمایل به زنگ‌زدن، فریاد زدن، یا آسیب‌زدن، ولی در نهایت مقابله با آن.

6. احساس پوچی مزمن
   شب وقتی در اتاق نشست و حس کرد تهی است.

7. خشم شدید و کنترل‌نشده
   خشم ناگهانی به فرهاد بعد از احساس طردشدگی.