داستان لیلا – بعد از جدایی

لیلا ۳۷ ساله بود، مادر یک دختر ۸ ساله. بعد از ۹ سال زندگی مشترک، بالاخره اون و همسرش تصمیم گرفتن جدا بشن. تصمیمی که شاید برای بقیه "آزادکننده" به نظر می‌رسید، اما برای لیلا بیشتر شبیه افتادن توی چاه تاریک بود.

چند هفته اول، همه‌چیز رو با سکوت و لبخند تحمل می‌کرد. به همه می‌گفت: «خوبه، دارم خودمو پیدا می‌کنم.» ولی توی خلوتش، حتی حوصله شونه کردن موهاش رو هم نداشت. شب‌ها ساعت‌ها بیدار می‌موند، به سقف خیره می‌شد، یا توی عکسای قدیمی بالا و پایین می‌رفت.

با وجود اینکه حضانت دخترش رو داشت، لیلا احساس می‌کرد نمی‌تونه مثل قبل باهاش وقت بگذرونه. زود عصبی می‌شد، کم‌حوصله بود، و زود خسته می‌شد. حتی به خواهرش گفته بود:
«نمی‌دونم از کی این‌قدر بی‌حوصله و دل‌مرده شدم. انگار دیگه هیچی خوشحالم نمی‌کنه.»

کارش هم تحت تأثیر قرار گرفته بود. دیر سر کار می‌رفت، اشتباه‌های کوچیک زیاد شده بود. یه روز، وقتی سر یه پروژه مهم از همکارش شنید: «لیلا تو این روزا خودت نیستی»، بالاخره متوجه شد چیزی توی درونش نیاز به رسیدگی داره.

اون شب تست افسردگی بک رو پر کرد. نتیجه نشون داد سطح افسردگی متوسط به بالاست. مشاوری که باهاش صحبت کرد، گفت:
«این علائم به احتمال زیاد ناشی از افسردگی موقعیتی هستن. به‌خاطر فشار جدایی و تغییرات ناگهانی.»

لیلا شروع کرد به جلسات مشاوره، به پیاده‌روی رفتن با دخترش، و گاهی هم نوشتن احساساتش توی دفتر. هنوز همه‌چیز ایده‌آل نبود، ولی دیگه توی چاه تاریک تنها نبود.

علائم افسردگی موقعیتی در لیلا:

• شروع علائم پس از رویداد استرس‌زا(طلاق و تغییر ناگهانی زندگی)

• بی‌خوابی یا اختلال در خواب(بیدار ماندن طولانی در شب)

• بی‌توجهی به خود و ظاهر(نداشتن حوصله برای رسیدگی به خودش)

• احساس پوچی و بی‌معنایی(«هیچی خوشحالم نمی‌کنه»)

• تحریک‌پذیری و زود عصبانی شدن(کم‌حوصلگی در برخورد با فرزند)

• کاهش تمرکز و افت عملکرد شغلی(اشتباهات کاری و دیر رسیدن به محل کار)

• احساس خستگی روانی و جسمی(زود خسته شدن، بی‌رمقی)

• انزوا و بی‌میلی به ارتباطات اجتماعی(عدم تمایل به صحبت با خانواده و همکاران)

• نمره بالا در  تست افسردگی بک  (افسردگی در سطح متوسط به بالا)