داستان «پرستو» 

پرستو ۲۸ ساله بود. توی نگاه اول، همه‌چیز عادی به‌نظر می‌رسید: شاغل بود، شبکه‌ اجتماعی فعالی داشت، و چند دوست صمیمی. اما اون حس می‌کرد کهیه خستگی مداومزیر پوست زندگیشه.

صبح‌ها که ساعت زنگ می‌زد، مثل این بود که تنش به زمین چسبیده. می‌گفت:
«بدنم سنگینه... نه از خواب، از یه جور بی‌جونی که نمی‌تونم توضیحش بدم.»

در محل کار، لبخند می‌زد، حتی گاهی شوخی می‌کرد. ولی کافیه یک نفر کمی باهاش سرد رفتار می‌کرد یا دیر جواب پیامش رو می‌داد، تمام فکر و ذهنش می‌ریخت به‌هم.
«حتماً بدم اومده براشون... من زیادی‌ام.»

افزایش اشتهاهم یکی دیگه از نشونه‌هاش بود. هر بار که حالش گرفته می‌شد، سراغ شکلات، نون یا پاستا می‌رفت. توی کمتر از ۳ ماه، نزدیک ۶ کیلو اضافه کرده بود. خودش می‌گفت:
«غذا تنها چیزیه که یه لحظه حالمو بهتر می‌کنه.»

پرستو گاهی با یه پیام یا برنامه خوب (مثل دعوت به یه تولد) حالش بهتر می‌شد. اون لحظه‌ها فکر می‌کرد "خوب شدم!"، ولی چند ساعت بعد دوباره همه‌چی برمی‌گشت سر جاش؛ همون خستگی، همون افکار منفی.

وقتی برای مشاوره رفت وتست افسردگی بکانجام داد، روانشناس بهش گفت:
«نشونه‌هات با افسردگی آتیپیکال هم‌خوانی داره. این نوع خاصی از افسردگیه که گاهی پشت ظاهر عادی پنهان می‌مونه.»

درمان شروع شد، با ترکیبی از گفت‌وگو، اصلاح سبک زندگی و آگاهی نسبت به افکار منفی. پرستو کم‌کم تونست خودش رو بهتر بشناسه.

علائم افسردگی آتیپیکال در پرستو:

• خستگی شدید و احساس سنگینی در بدن
  (صبح‌ها بدنش رو «مثل سرب» توصیف می‌کرد و از تخت بلند شدن براش سخت بود.)

• افزایش اشتها و میل شدید به کربوهیدرات و شیرینی‌ها
  (در مواجهه با ناراحتی، سراغ شکلات و نان می‌رفت و در مدت کوتاه، حدود ۶ کیلو اضافه وزن داشت.)

• واکنش خلقی مثبت موقت به رویدادهای خوب
  (با دعوت به یک مهمانی یا دریافت پیام خوب، حالش موقتاً بهتر می‌شد.)

• افکار منفی مکرر در مواجهه با طرد یا بی‌توجهی
  (با کوچک‌ترین تأخیر در جواب پیام یا سردی رفتاری، فوراً حس طرد شدن داشت.)

• لبخندهای ظاهری و پنهان کردن علائم در جمع
  (در محل کار می‌خندید و شوخی می‌کرد، اما در درونش حالش خوب نبود.)

• دریافت نمره بالا در تست افسردگی بک
  (که تشخیص اولیه افسردگی آتیپیکال رو تأیید کرد.)