«سوده هنوز بیداره… فقط از درون خوابیده»

صبح ساعت ده، صدای زنگ گوشی بلند می‌شه. ولی من بیدارم، از شش صبح. نه از سر انرژی، از بی‌خوابیِ خالی. چشم‌هامو می‌بندم دوباره، با امید اینکه شاید خواب بیاد، ولی نمیاد.
چشمم به سقف خیره‌ست. ذره‌ذره نوری که از پرده رد می‌شه، بیشتر عصبیم می‌کنه تا خوشحال.

بلند می‌شم، لیوان آب دستمه. دستم می‌لرزه. نه از بیماری، از بی‌انگیزگیِ مزمن.
در یخچال رو باز می‌کنم، چیز خاصی نیست. چند تخم‌مرغ، یه تیکه نون، پنیر. ولی اشتها نیست. همون‌طور خیره می‌مونم، بعد می‌بندمش. قهوه‌ درست می‌کنم، بدون قند، بدون مزه. مثل خودم.

میز کارم کنار پنجره‌ست. پروژه‌ای که باید امروز تحویل بدم، هنوز باز نشده. جمله‌های انگلیسی توی سند Word چشمک می‌زنن، ولی ذهنم خالیه.
بعضی جمله‌ها رو ده بار می‌خونم تا بفهمم چی می‌گه. گاهی می‌خوام بلند شم و فرار کنم. نه از کار، از بودن.

صدای نوتیفیکیشن میاد:
"یادت نره ددلاین امروز ظهره."
یادمه. فقط... نمی‌دونم چرا هیچی مهم نیست.

یه‌بار خواهرم گفت:
– «تو هیچ‌وقت گریه نمی‌کنی. نه خوشحال می‌شی، نه ناراحت. سردی.»
لبخند زدم. ولی توی دلم داد زدم:
«من سرد نیستم. من خاموشم.»

شب‌ها دیر می‌خوابم. نه برای اینکه خوابم نمیاد، برای اینکه دلم نمی‌خواد فردا زودتر بیاد. توی سکوت شب، حس می‌کنم صدای خودم رو شاید بهتر بشنوم. ولی فقط سکوتِ سنگین‌تر می‌شنوم.

روزی نبود که این حالت باهام نباشه. ده ساله.
با دارو شروع کردم. دو ماه بهتر شدم، بعدش برگشت. داروی جدید... باز هم همون چرخه.
یه‌بار حتی درمان رو قطع کردم چون فکر کردم فایده نداره.
ولی ته قلبم می‌دونستم... من باید ادامه بدم.

دیروز، وقتی مامان زنگ زد و من حتی حوصله گفتن "الو" رو نداشتم، فهمیدم دیگه باید کمک بگیرم.
نه برای نجات خودم، برای اینکه بفهمم چراهیچ‌وقت خوب نمی‌شم.

همون شب، نشستم و وقت مشاوره آنلاین گرفتم.
وقتی روان‌پزشک حرف‌هامو گوش داد و بعد گفت:
– «سوده‌جان، به‌نظر می‌رسه با افسردگی پایدار مواجه هستی، از نوع مقاوم به درمان. ولی راه هست. فقط درمان طولانی‌تره، پیچیده‌تره. تو تنها نیستی.»
بغض کردم. شاید برای اولین بار، بعد از سال‌ها.

فهمیدم هنوز امید هست، حتی اگر کند.
فهمیدم مشکل از من نیست، از بیماریه.
و شاید، فقط شاید، من هنوز کامل خاموش نشدم.